De Baarsjes is een betrokken buurt waar mensen naar elkaar omkijken

_{^{Campingbeheerders Rembrandtpark – Annet (links) & Sabrina (rechts)}}

Annet (54) is een echte buurtmaker. Ze maakt met iedereen een praatje, zowel met bekende als onbekende buurtbewoners. “Zolang iemand goed is voor mij, blijf ik ook goed voor die persoon”, vertelt ze. Annet weet namelijk als geen ander hoe het is om ergens te komen en opnieuw te moeten beginnen en helpt dan ook graag andere mensen in haar buurt.

Wanneer Amsterdamse Annet terug verhuist naar haar geboortestad, komt ze direct in schulden terecht die ze achtergelaten had toen ze weg ging. Ze belandde in een traject van schuldhulpverlening en de voedselbank. “Bij de voedselbank werd ik eigenlijk eindelijk weer als mens behandeld”, vertelt Annet. Hier kreeg ze de mogelijkheid om kookcursussen aan te bieden en vanuit daar kwam het al snel in een stroomversnelling: ze zette het intiatief For El-Qaar op, waarmee ze iedereen samen wil brengen. Dus niet alleen maar de armen bij elkaar zetten, maar iedereen. Ze zorgt ervoor dat ouderen en vergeten mensen in West te eten krijgen. Ze koken en elke dag van de week is het brengen of afhalen. Een maaltijd kost in principe vijf euro, wat bespreekbaar is bij financiële problemen.Dit sluit helemaal aan bij de Buurtcamping, waar Annet is al meerdere jaren campingbeheerder is. Mensen die wel geld hebben die betalen voor de mensen die dat niet kunnen. Annet vind het heel belangrijk om ook kinderen te helpen. “Als je ziet hoe blij die kinderen zijn die normaal niet op vakantie kunnen, daar doe ik een Buurtcamping voor.”

Annet vindt de diversiteit in haar buurt geweldig. “In deze buurt zitten zo’n beetje alle culturen van de wereld en dat maakt mijn buurt zo lekker. Ik houd van alle soorten mensen en volgens mij ben ik ook alle soorten mensen in mij.” Volgens Annet is er goed aan gedaan om huizen te koop te zetten, zodat er wat rijkere mensen en yuppen kwamen. Hierdoor kwamen meer verschillende mensen door elkaar te wonen. Verder vindt ze het heel belangrijk dat de buurt zich om elkaar bekommert. “Bij mij in de straat kijken we naar elkaar om, vooral als mensen eenzaam zijn. Ik heb vroeger in de Hudsonstraat gewoond en dat was de ergste straat van Amsterdam, daar had je dus ook dat er gewoon een man twee weken dood in z’n huis heeft gelegen. Dan denk je hoe kan dat nou, maar dat komt omdat je niet naar elkaar om kijkt en omdat iedereen met z’n eigen bezig was. Ik let er nu wel op; een buurvrouwtje van in de 80 was opeens weg en dan bel ik meteen mensen van ‘wat is er, is ze uit huis gehaald?’ Gelukkig was ze gewoon naar een verzorgingsflat, maar je vraagt t wel even. Je merkt wel dat ouderen heel eenzaam zijn en dat is ook een vorm van armoede.” Ook discriminatie is volgens Annet nog wel aanwezig in de buurt, maar het is in de afgelopen jaren op een positieve manier veranderd.

“Deze mensen zijn bijzonder, omdat ze iets doen en er niets voor terugkrijgen.”

Aldus Annet, Buurtmaker

Er zijn in de buurt veel iconische personen; iedereen kent ze wel. “Op het Mercatorplein heb je de man met de duiven. Hij neemt zieke duiven mee naar huis, die geneest hij dan en dan neemt ie ze weer mee terug. Verder is een nog een man in de buurt die fietsen maakt van zijn buren. “Deze mensen zijn bijzonder, omdat ze iets doen en er niets voor terugkrijgen”, vertelt Annet. “Dat maakt dat je voor mij een mooi persoon bent voor de buurt.” Ook zie je op het Mercatorplein altijd groepjes mannen op bankjes zitten.” Omdat Annet benieuwd was hoe het zat, vroeg ze het op de man af: “Er zitten hier altijd groepjes, waarom zitten jullie hier?” De man grapte dat het oude lullenpraat is en dat er vertier op het plein is. Het is opvallend dat de groepjes altijd verdeeld zijn in nationaliteiten. De Nederlanders zitten bij de Nederlanders en de Marokkanen bij de Marokkanen. Toen Annet hen vroeg waarom ze niet mengen, vertelden ze dat ze toch liever met mensen zitten die hun eigen taal spreken.  

“Je hebt zoveel bijzondere ontmoetingen in deze buurt,” vertelt Annet, “van klein tot groot en van jong tot oud. In het begin organiseerden we ook een sinterklaasfeest in de buurt en daar ontmoet je weer mensen die iets voor jou betekenen. Dat vind ik het leuke aan je buurt. De mensen waar je normaal niet mee spreekt, leer je opeens kennen. Ik probeer ook altijd zoveel mogelijk mensen te groeten, al is het maar ‘wat heb je en leuke jurk aan’, ja waarom niet, iedereen kan wel eens een leuke opmerking gebruiken! Met Nicky, de andere beheerder, ben ik mee in gesprek geraakt en ineens ging ze mee doen met de buurtcamping. We zijn wel echt meer dan buren nu. Dat is niet in elke straat, maar dat wordt wel steeds meer, dat mensen elkaar ook groeten, precies wat Roderik ook wilde op de buurtcamping, dat doen wij bij ons in de straat gewoon.”